Ο στόχος αυτής της εργασίας ήταν να αξιολογήσει τις διαφορετικές συγκεντρώσεις και αρχές των πρεβιοτικών και του βουτυρικού νατρίου, με στόχο την αντικατάσταση της κολιστίνης ως αυξητικού παράγοντα. Χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 120 χοιρίδια, απογαλακτισμένα σε ηλικία 22 ημερών, με μέσο αρχικό βάρος 5,475 ± 0,719 kg. Τα ζώα κατανεμήθηκαν σε τυχαιοποιημένες ομάδες, σε έξι θεραπείες, οι οποίες αντιστοιχούσαν στη χρήση των ακόλουθων διαιτητικών πρόσθετων: Τ1) κολιστίνη (40 ppm). Τ2) β-γλυκάνες/μαννανολιγοσακχαρίτες (0,2%); Τ3) βουτυρικό ασβέστιο (0,1%); Τ4) β-γλυκάνες/μαννανολιγοσακχαρίτες (0,1%) + φρουκτοολιγοσακχαρίτες (0,01%) + γαλακτοολιγοσακχαρίτες (0,09%); Τ5) β-γλυκάνες/μαννανολιγοσακχαρίτες (0,1%) + φρουκτοολιγοσακχαρίτες (0,03%) + γαλακτοολιγοσακχαρίτες (0,07%); και Τ6) β-γλυκάνες/μαννανολιγοσακχαρίτες (0,1%) + φρουκτοολιγοσακχαρίτες (0,05%) + γαλακτοολιγοσακχαρίτες (0,05%). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ των θεραπειών για καμία από τις παραμέτρους απόδοσης σε καμία από τις αξιολογηθείσες φάσεις. Όσον αφορά τη συχνότητα και την ένταση της διάρροιας, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι θεραπείες με εναλλακτικά πρόσθετα έδειξαν αποτελέσματα παρόμοια με εκείνα της ομάδας που έλαβε κολιστίνη. Σημαντική διαφορά βρέθηκε για το προφίλ των προπιονικών λιπαρών οξέων (0,23% κολιστίνη και 0,32%, 0,36%, 0,37% πρόσθετα) και των ολικών οξέων (0,67% κολιστίνη και 0,97% πρόσθετα) στο τυφλό έντερο. Η συμπλήρωση με διαφορετικές συνθέσεις και συγκεντρώσεις πρεβιοτικών και βουτυρικού οξέος μπορεί να αντικαταστήσει την κολιστίνη στον έλεγχο της διάρροιας και στη ρύθμιση της πτητικής παραγωγής λιπαρών οξέων στο τυφλό έντερο.